lajkonik

Jak se z rana biegłem przez miasto, chrząka chrząkający po biegu Roman, no ale co, narzeka nań Ana, chce być modny i młody, to niech biega i chrząka; no więc jak biegłem przez miasto, zobaczyłem byłem ostatnio, że manekenpis, co to zupełnie pisowy nie jest, sika pewnie na pis co najwyżej  pis na pis - że jest przebrany za pacjenta.

Bo dzień walki z rakiem był to.

Ucieszyłem się, bo wiadomo, rak nie wybiera. 

No nie wybiera, więc po co biegać o świcie, po co, skoro można nie wdychiwać spalin. Ale nieważne. Biegaj se choćby do 46! O, widzę ten stroik w lesłarze. Super. 

A tu widzę coś innego. Mianowicie przypomnionko, że manekenpis może też być polski.

Ale nie pisowy?

Nie, krakowski. Za krakowiaka będzie robił, ja proponuję zresztą lajkonika, prawie każdy Polak czy Polka, z Sanżila czy nie, ma w sobie geny tatarskie, lajkonikowe czyly.

Czemu zresztą pewnie zaprzeczycie, o już widzę głowy latające na nie - ale tak jest, sorki! Z lajkonika my wszystkie i wszyscy.

A wiecie, co mnie z letka zszokowało przy okazji przebieranek w Polaka?

No?

Krytyka faktu, że pisze się o chorych na raka, a nie o Polakach, pępkach świata.

Na co nastąpiło usprawiedliwienie tego karygodnego czynu:

Oczywiście, pokażemy innym, ze ważne są dla nas rodzinne symbole.

Otóż może i one ważne, lajknik rządzi, ale czy pacjenci rakowi to jednak nie. Choć to przecież i Polacy Sanżilacy często, a nawet z Woluwów czy Iksela.
Niech żyje solidarność. Rodzinna. Plemienna. Polska czyly wyłącznie.