kolano

Zasiadamy z Aną Martin na Kogenie, Coghen w pisowni. Ana - zepchnąwszy uprzednio zręcznym gestem dłoni i pupy też - plecak primerowca. No co, pupa wózkowej i plecy zwłaszcza doprawdy ważniejsze chyba niż błogostan plecaka.
Wyciągać nawet książki nie czeba. Czy jednak?
Jednak nie. Bo oto pani babcia obok wykręca numer i zaczyna w ten deseń:

 - Mon fis, tram.....altityd son. Ble ble ble. Żenu coś tam.

- Kła mamą?  - słyszy Ana wyraźniej, bo nagle wszystko na głośnomówiącym się rozgrywa. W pięciu językach i akcentach na oko, ucho - pardą!

- Że te di mon fis ke....tram...bis. Bis aret de bis tront set je krła....altityd son. Żenu!

- Atą mamą, że ne te komprą pa du tu. Szłazi 1 lang. Un long mamą! Franse si posibl!

-. Łi łi.. Bis! Bus, aftobus! On pan trama! Mą fis! Żenu!

- Oke mamon, sa wa. Sa wa mamą. Wsiądź i jedź!

Wsiadamy wszystkie i wszyscy.

Pani obok nas, już wyłączywszy głośnomówiące.

I uśmiechając się do Winterki, już nie z grecka, już nie z portugalska, tylko z francuska z czema akcentami naraz, chwyciwszy Anę za rękę: No co, dzwoniłam do syna właśnie, bo moja droga, tram nie jeździ. On do mnie: mamuś, idź na piechotę. A ja przecież nie mogę z takim kolanem! Zapomniał, że mam kolano zreperowane, a tu tram nie jeździ, popsuło się sankontean, 51! Z altityd 100 tu żem przyszła. Nie wiem jak, alem doszła. Z takim kolanem kochana!

-Wiem, słyszałam, uprzejmie przypomina Ana.

- A on mi, że mnie nie rozumie i każe po franse, jak ja wolę po swojemu! A pani wszystko zrozumiała!
Taka mądra nasza Ana.