równość

Podobno jest tak, że im młodsi, tym równiejsi. Wynikałoby z tego, że najłatwiej jest w wieku przedszkolnym, wręcz żłobkowym, na sanżilowskie: kreszowym.
Jak się zastanowić, to może być prawda. Wszyscy se równo leżą, szczególnie, że na Sanżilu wśród labelż i le też panuje opinia, że im wcześniej wsadzisz dzieciarnię w tryby szkolnictwa, tym lepiej.  Czyly na leżąco.
Leży więc to pokotem jedno obok drugiego, płacze, aż się nauczy, że nie ma co, bo rodzice daleko, światowo. Wszyscy się tego tu uczą równo, niezależnie, jakiej nacji i etnii sa rodzice.
Takich słow się nauczyłam przez te lata na Sanżilu. Nacja i etnia.
Więc te nacje i etnie sa równe nadal w przedszkolu, bo jeszcze ocen brak.
A potem coraz mniej.
Przez prymer to jeszcze jakoś, póki nie wejdą egzaminy, co do których wiem tylko tyle, że w takiej szóstej prymer hulają na całego. Jak się ma pecha, i trafi z przydziału do szkoły katolickiej - to i w czeciej nimi steresują dzieciarnię i rodzinę.

W makampań tak było. Ma campagne - donoszą sąsiadki. Więc woleli odesłać synalka na Iksel, tam luźniej.
A potem tylko ich więcej. Egzaminów tych.
Więc kończy się prymer i zaczyna sekonder. I tu już zapomnij o równości.
To znaczy jest niby, ale nie ma. No bo kto zostaje na drugi rok? No? Ci, co na nich Matje i Kloe wołali już w kołysce? I na ich matki i ojców i babki i dziadów?
Otóż nie. Ci, co to amma i abba wołali, albo tata zamiast papa i mamą.
I tak zostają coraz bardziej w tyle, aż dalej, na takie izby lekarskie czy sędziowskie pójdą głównie ci, co to jednak są białą siłą od wieków i pokoleń, i ich rodzice też akcentu nie mieli.
I tak znika żłobkowa równość.
Rew belż się rozpływa.